مهارت پریدن
پرش یک مهارت حرکتی درشت اساسی است که با استفاده از ماهیچه‌های پاها فرد خود را از سطح زمین به هوا پرتاب کرده و به شکل ایمن فرود می‌آید. می‌توانیم پرش را به سه فعالیت جداگانه و در عین حال وابسته به یکدیگر تقسیم کنیم: برخاستن، بلند شدن از زمین و فرود آمدن.
هم پریدن به سمت بالا و هم پریدن به سمت جلو یا همان شیرجه زدن، در بسیاری از ورزش‌ها، بازی‌ها و فعالیت‌هایی استفاده می‌شود که کودک پرانرژی شما به زودی با آن‌ها مواجه خواهد شد. پریدن قطعاً در زندگی روزمرۀ کودک به شکل عملی و کاربردی نقش مهمی را ایفا خواهد کرد. این مهارتی است که پیشرفت در بسیاری از فرآیندهای رشدی دیگر مثل هماهنگی بینایی-فضایی، توجه، حافظۀ عضلانی، ثبات، تعادل، حتی اعتماد به نفس را ممکن می‌سازد.
این احتمال وجود دارد که کودک شما در ۲ سالگی اشکال مختلفی از پریدن و شیرجه‌های متنوع را کشف و امتحان کرده باشد، هرچند حرکاتش ممکن است ناهماهنگ به نظر برسد: او ممکن است دست‌ها را درگیر نکند، پاهایش در هنگام بلند شدن به یک شکل خم نشود و… در حدود ۳۶ ماهگی، خواهید دید که پرش‌های کودکتان پیچیده‌تر می‌شود. در پرش به سمت بالا و شیرجه به سمت جلو او سعی می‌کند اعضای دیگر بدن را نیز درگیر کند. مثلاً در هر پرش مقداری نیرو را از بازوها تامین کند و در طول پرش با کمک بازوها و دستانش تعادل خود را حفظ کند. با رسیدن به ۴۸ ماهگی، بسیاری از کودکان قدرت، مهارت و کنترل حرکتی کافی به دست آورده‌اند تا با اطمینان از پله‌های کوچک بالا و پایین بپرند، بتوانند به خوبی لی‌لی بازی کنند، با کمک هر دو پا به عقب و جلو پرش کنند و به شکل ایمن فرود بیایند.
